Vietnam so far.. part 2

Hier het vervolg van onze avonturen in Vietnam.

De ochtend van het liften begon dus al niet zo lekker met het enge ventje. Met enigszins lood in onze schoenen gingen we er voor. Onderweg vonden we gelukkig een winkeltje dat al open was dus hebben we genoeg water en koekjes( het enige eetbare wat ze had) kunnen kopen. De vrouw van het winkeltje kreeg in de gaten wat we gingen doen en kregen van haar een in bananenblad pakketje met sticky rice. Ook kregen we de wc rollen die we wilden gratis. Echt super lief!

Het lopen in de bergen met ongeveer 11 kilo en in de kou is geen aanrader. Jor en ik waren dan ook niet echt spraakzaam en we waren geloof ik allebei druk bezig met hopen op een auto. Na 6 km was het dan zo ver. Een groene jeep, uit het jaar 0 met 2 mannen reed langs. Wij fanatiek zwaaien, maar hij stopte niet. Ietsje verderop kwam de auto toch tot stilstand en Jor en ik mochten mee rijden naar het eerst volgende dorpje 50 km verderop. Toen we in de auto zaten konden we er eindelijk een beetje om lachen, het was gelukt!

Aangekomen in het dorpje genaamd Quan son hoorde we dat er om 3 uur een bus ging naar than hoa, de stad waar we heen moesten om daar de nachttrein naar Hanoi te nemen. Het was pas half 12 dus hadden tijd genoeg om lekker iets te gaan eten. Ook dit dorpje bestond uit 1 grote straat, maar gelukkig kwam er een vrouwtje aan lopen met de vraag of we iets wilden eten. Jor en ik waren uitgehongerd dus namen het aanbod aan. Helaas voor ons was het niet te eten. Met noodlesoep kan er niet veel fout gaan zou je denken, maar dit was echt niet lekker! Een zure bouillon en de dode mieren dreven in onze soep. Uit beleefdheid hebben we nog wel een tijdje doorgegeten totdat we echt niet meer konden. We hebben betaald en de vrouw bedankt en hebben daarna ff een potje lopen klagen over hoe smerig de soep was.

Om 3 uur was daar dan de bus naar Than hoa. Eindelijk naar de bestemming waar we heen moesten. Alleen de busrit was ook weer zoiets om niet te vergeten. Halverwege stopte de bus en werd ons gevraagd om te betalen. Prima, alleen niet 500000 dong. Dat was de prijs die zij vroegen. Wij dus een beetje rondvragen in de bus hoeveel de andere mensen hadden betaald, maar niemand sprak een woord engels. En zodra we iets vroegen aan de jongen aan wie we moesten betalen hield ie zich opeens van de domme. Het is heel logisch dat Westerlingen meer betalen dan de lokale bevolking, maar deze prijs was niet in verhouding. Ook werd op een gegeven moment de prijslijst van het raam af getrokken omdat wij vroegen hoeveel daar op stond. Ik denk dat we wel een half uur stil hebben gestaan en onderhandeld hebben over de prijs. Uiteindelijk moesten we per persoon 300000 dong betalen. Ook nog veel te veel, maar goed. We wilden gewoon door.

Aangekomen in Than hoa bleek ook hier alles dicht te zijn vanwege TET, het vietnamese nieuwjaar. Alles ligt gewoon plat en als je dan op zoek bent naar eten en een slaapplek is dat heel irritant! Gelukkig hebben we en een slaapplek kunnen vinden en het enige restaurant dat open was ook. Ondertussen hadden Jor en ik besloten dat we toch niet naar Hoian wilden gaan. We hadden beide geen zin in nog slechter weer en kou, niet na wat we allemaal hadden meegemaakt. Het liefst wilden we richting het zuiden, ergens waar de zon schijnt en waar ze een strand hebben. En dat hebben we dan ook gedaan.

De volgende dag zijn we naar het trein station gegaan en hebben een kaartje gekocht naar Hue. Helaas ging de trein pas in de avond dus moesten we weer de hele dag wachten in Than Hoa. Geen pretje, het was koud en er was nog steeds niks open.
We waren dan ook erg blij dat het 7 uur was en onze trein over 20 minuten zou vertrekken. Wel stond er op ons treinkaartje hard seats. De treinrit was hels!
We zagen de trein aankomen rijden en door het raam zagen dat de hard seats houten bankjes waren. Dit kon er ook nog wel bij! Het begon al bij het instappen. Iedereen heeft een stoelnummer, maar dat weerhield niemand ervan om te dringen. In de trein waren onze stoelen bezet met slapende vietnamese. Gelukkig stonden ze op en gingen ze weg. Tegenover ons zat een super lief gezin die ons de hele trein rit een beetje in de gaten heeft gehouden en ons eten heeft aangeboden.
10, 5 uur duurde de treinrit. Het leek een eeuwigheid. De trein zat vol met gezinnen met jonge kinderen. Er werd geslapen onder de houten bankjes. Het was koud en de kakkerlakken liepen over de grond. VRESELIJK!

Aangekomen in Hue hebben we ons zelf eens flink verwend! We hebben in een hotel geslapen, flink het ontbijt buffet te grazen genomen, heerlijk geslapen in een goed bed en lekker lang onder de warme douche gestaan!

Toen we in de avond de stad gingen verkennen zagen we tot onze grote blijdschap KFC. Hier hebben we dan ook heerlijk hamburgers gegeten!

Nu zitten we in Hoi an, sinds gisteren. Het weer is mooi en het is een leuk stadje! Vandaag hebben we onze eerste stranddag gehad en wat was het fijn. Ik ben zelfs een beetje verbrand.

Nou, Vietnam so far. We zijn nog steeds niet helemaal in love, maar hopelijk komt dat nog. Onze volgende bestemming is Na thrang, DE badplaats van Vietnam. We verheugen ons er nu al op. Dagen slijten op het strand!

Lekker cliche, maar het is wel zo. Na regen komt zonneschijn! JEEJ

Tot snel!

X