Love you long time!

Het begin van een nieuw avontuur in mijn reis, wat eigenlijk al 11 groot avontuur is!
Tevens ook het laatste deel van mijn reis.

Maleisie en Indonesie. Maar hiervoor heeft natuurlijk nog het een en ander plaatsgevonden.

Na 2 weken alleen te hebben gereisd ontmoette ik Jordy op Koh Phagnan voor de full moon. In het begin dacht ik dat het wel een beetje lang zou zijn. 7 dagen op haadrin( het feeststrand van Phagnan) Maar het is voorbij gevlogen! De fullmoon was heel vet. Het strand was gevuld met mensen in fluoriserende outfits. Overal werd er verschillende soorten muziek gedraaid en iedereen was op zijn manier aan het genieten!
De dagen na de fullmoon zijn we eigenlijk gewoon door blijven gaan met feesten, alleen was het iets minder druk.

Na al dat gefeest werd het wel weer tijd voor iets rustigers. Koh Lipe was onze volgende bestemming. Een super klein eiland met prachtige stranden. Echt zoals je ze op postcards ziet!

Hier dachten we heerlijk te kunnen relaxen, na een reis van meer dan 20 uur, waren we daar ook wel echt aan toe!

De eerste dag begon goed. Lekker geslapen in ons super schattige bamboe hutje. Ontbijtje en de hele dag relaxen op het strand.
Rond een uurtje of 4, maakte Jor mij wakker met het nieuws dat er schijnbaar een aardbeving was geweest in Indonesie. 2 Engelse dames zeiden dat het verstandig was om wat spullen te pakken en naar de berg te vertrekken. Ik wilde eigenlijk nog even wachten omdat ik wist dat als er iets aan de hand zou zijn het tsunami alarm af zou gaan. Jor stond op het punt even naar het internet cafe te gaan om het te checken toen het alarm afging.
Zodra we het alarm hoorde hebben we vliegensvlug onze spullen van het strand gepakt, zijn we naar het hutje gerend om onze pinpasjes en paspoorten te pakken. We hadden natuurlijk geen idee hoelang het zou duren voordat de tsunami zou komen en we wisten ook niet hoe ver het was naar de hoogste berg op het eiland. Ook wisten we niet welke kant we op moesten, maar gelukkig wezen locals ons in de juiste richting en op een gegeven moment was het gewoon een kwestie van de horde mensen achter na lopen/rennen. Om ons heen begonnen steeds meer mensen te rennen, dus Jor en ik zette het ook maar op een sprintje. Voor het eerst in m'n leven had ik echt het gevoel dat ik letterlijk aan het rennen was voor m'n leven. En dat is geen pretje!

Uiteindelijk bleek de berg niet zo heel ver dus we waren al snel veilig. Het vervelende was alleen dat Jor en ik geen idee hadden van wat er nou precies was gebeurd en wat we konden verwachten. Hoelang het zou duren voordat de tsunami kwam, of ie uberhaupt zou komen, we wisten helemaal niets.
Ik had gelukkig nog net genoeg beltegoed om mama even te laten weten voordat ze het nieuws zou horen, dat Jor en ik veilig boven op de berg zaten.

Na ongeveer een uurtje zijn Jor en ik maar een beetje gaan rondlopen. Op de berg zat een resort dus gelukkig konden we wat te drinken kopen. Weer terug op de plek waar we zaten stond er op een gegeven moment iemand te wijzen richting de zee. voordat we het wisten stond iedereen daar te kijken, naar iets wat wij niet konden zien. Toen had ik echt het idee dat de tsunami zou komen. Gelukkig was het vals alarm. Ook was er een of andere gozer die had gezegd dat de tsunami Puket al had geraakt, maar dat niemand gewond was omdat iedereen op tijd was geevacueerd. Ondertussen was het donker geworden en jor en ik hadden best wel honger. Wij zijn toen naar het restaurant van het resort gegaan om wat te eten. Hoogtijuren voor dat restaurant! Het hele eiland zat daar ontspannen te eten en biertjes te drinken. Uiteindelijk rond een uurtje of 8 lukte het jor en mij om op internet te gaan en nou eens goed uit te vogelen wat er nu precies aan de hand was en wat we nog konden verwachten. Een half uurtje later stond er op het Nederlandse nieuws dat alles was ingetrokken en dat het weer veilig was. Jor en ik besloten toen om maar weer terug te gaan naar het dorp. Wel een beetje eng omdat veel mensen nog op de berg bleven, maar toen wij beneden aan de berg liepen ging het tsunami alarm weer af met de mededeling dat alles veilig was.
Uiteindelijk hebben we 4,5 uur op een berg gezeten.

Die avond zijn Jor en ik maar lekker vroeg naar bed gegaan. Ik was ook echt kapot van al dat wachten en de spanning.

Gelukkig waren de rest van de dagen op Koh Lipe 'normaal'. Wakker worden, Ontbijten, op het strand liggen, lunchen, weer terug naar het strand, avondeten en een drankje doen. Zeker geen straf dus!

Gister zijn we vertrokken naar Langkawi, een eiland in Maleisie. Ben echt aangenaam verrast door het land en de mensen. Wist eigenlijk ook niet zo goed wat ik moest verwachten, maar tot nu toe is het aangenaam. Super aardige mensen. Iedereen glimlacht naar je en zegt gedag. De mensen praten hier ook goed engels dus dat is ook fijn. Verder herken ik best een paar dingen qua gerechten. de menu kaarten met nasi goreng en sate kambing. Ben nu nog nieuwsgieriger geworden naar Indonesie!

Ik blijf niet zo heel lang in Maleisie. Ik wil namelijk minimaal 6 weken in indonesie doorbrengen en aangezien ik nog maar 8 weken heb is het keuzes maken. Ik ga overmorgen naar Penang, Georgetown en vanuit daar al naar Kuala lumpur om daar het vliegtuig te pakken naar Java. Jordy is al een keer in Indonesie geweest en heeft net iets andere interesses dan ik heb dus gaan we de laatste periode van onze reis alleen reizen.
Best spannend! We hebben natuurlijk al alleen gereist, maar dat was voor 2 weken en in Thailand.
Maar heb er ook super veel zin in. Je hoeft met niemand rekening te houden en dat is ook wel eens fijn!

Xx

Love you long time! Op bijna iedere bucket stand op Koh Phangnan(en dat zijn er behoorlijk veel) staat een tekst. En de meeste leuke vond ik deze. En omdat het de laatste keer in Thailand was(behalve dan nog de paar dagen voordat ik naar huis vertrek in Bangkok) vond ik het wel toepasselijk. Ik ga Thailand zeker missen. Wat een heerlijk land!